می‌نویسد و می‌خوانَد ـ شعری از اُنسی الحاج
ازنفس‌افتاده، ساخته‌ی ژان‌لوک گُدار براساسِ داستانِ فرانسوا تروفو
دستی
دو دست
دو دستِ کوچک
که دست نمی‌زنند به چیزی
غیرِ سایه
غیرِ برف
غیرِ آتش
لبی
دو لب
دهانی
که باز نمی‌کند لب
به چیزی غیرِ عشق
پیشانی‌اش
چه کشیده است
مثلِ سفر
دو چشم
که اسیر می‌کنند
موهایی
که صاعقه می‌زند
صدایی
چه صدایی
مثلِ دستی
که خواب می‌کُنَد
تنی
مثلِ هوا
در میانه‌ی آب و آتش
تنی
که تن نمی‌دهد به چیزی
غیرِ آب و آتش
زنی
چه زنی
به‌خاطرش
مرد تن نمی‌دهد به چیزی
غیرِ نوشتنِ زن
تن نمی‌دهد به چیزی
غیرِ خواندنِ زن
تن نمی‌دهد به چیزی
غیرِ نشستن
در مهتابی
جایی از شهر بالاتر
از حقیقت بالاتر
ترجمه‌ی محسن آزرم
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد